«Κύριε, εσύ έγινες σε μας καταφυγή από γενεά σε γενεά». Είναι μία διακήρυξη του Μωυσή, του ανθρώπου του Θεού, ξεκινώντας τον υπέροχο 90ο ψαλμό.
Έγινες Κύριε, το καταφύγιο σε κάθε γενιά. Έμαθα ότι ήσουν το καταφύγιο για τις προηγούμενες γενιές, Κύριε. Από τον Αδάμ και την Εύα που τους έντυσες με το ρούχο μιας νέας θυσίας, τον Ενώχ και τον Νώε, μέχρι τον Αβραάμ, μέχρι τον Ισαάκ και τον Ιακώβ. Άκουσα για τον Ιωσήφ, στη γη της Αιγύπτου, πως έγινες καταφύγιο του όταν βρέθηκε μέσα σε ένα λάκκο στην ερημιά, μέσα στη φυλακή του Φαραώ, πως έγινες καταφύγιο του όταν τον ανέδειξες και σήκωσε το βάρος ενός ολόκληρου λαού.
Ανακαλώ στη μνήμη μου, Κύριε, πως έγινες καταφύγιο για εμένα και με έκρυψες σε ένα καλάθι, πως με κάλυψες στην έρημο, πως έσωσες τον λαό σου από την οργή του Φαραώ και τον εξολοθρευτή άγγελο, θυμάμαι πως έγινες καταφυγή του λαού σου κι άνοιξες τα νερά της Ερυθράς θάλασσας, πως έδινες το μάννα και το νερό και πως φώτιζες το δρόμο μας τα σαράντα χρόνια της ερήμου.
Κύριε, η ζωή μου είναι μια ομολογία ότι είσαι το καταφύγιο για κάθε γενιά. Και αναπαυμένος στο Όνομά σου, παραδίνω τον λαό σου στις επόμενες γενιές, γνωρίζοντας ότι και πάλι, Εσύ, θα γίνεσαι το καταφύγιο τους.
Ποιος κύριος είναι άραγε το δικό μου καταφύγιο; Ποιος δαπάνησε για εμένα; Σε ποιον έχω παραδώσει την εξουσία να γίνει η ασφάλεια μου σε μια ζωή που καλπάζει σαν τη σκέψη και είναι γεμάτη φθορά; Είναι οι γνώσεις μου ή η οικονομική μου επιφάνεια; Η θρησκεία μου ή η ηθική μου; Η γνώση των Γραφών και η δογματική μου ερμηνεία; Τίποτε απ’ όλα αυτά δε μπορεί να γίνει το ασφαλές καταφύγιο για τον άνθρωπο. Έρχονται στιγμές που τα πάντα κλονίζονται και πέφτουν. Ο Ιησούς Χριστός είναι Εκείνος που έγινε το παντοτινό καταφύγιο. Η χάρη και η αλήθεια έγιναν διά του Ιησού Χριστού, γράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης.
Ο Ιησούς Χριστός, έγινε το ασάλευτο καταφύγιο. Ήρθε, μας φανέρωσε τον Πατέρα, μας δίδαξε τον λόγο του. Αλλά δεν έφτανε αυτό. Σταυρώθηκε στη θέση του αμαρτωλού ανθρώπου, έχυσε το αίμα του και πέθανε όπως πεθαίνει κάθε άνθρωπος και ετάφη. Κι όμως, ούτε αυτό ήταν αρκετό. Ακόμα δεν είχε γίνει όλη η δουλειά, το έργο ήταν ημιτελές, ακόμη δεν υπήρχε ζωή! Γι’ αυτό και το Άγιο Πνεύμα τον ανέστησε από τους νεκρούς, για να μπορεί να δώσει ζωή σε όσους τον πιστεύουν. Κι ολοκλήρωσε το έργο του, χαρίζοντας το Πνεύμα του στην Εκκλησία του.
Θα τολμούσα να πω με σημερινούς οικονομικούς όρους, ότι ο Θεός επένδυσε σε αυτό το καταφύγιο, για να δει τον άνθρωπο να μπορεί να καταφεύγει σε αυτόν με ασφάλεια. Και επέβλεψε ο ίδιος προσωπικά την οικοδομή αυτού του παντοτινού καταφυγίου. Από την πτώση του ανθρώπου και την πρώτη θυσία, από τον Αβραάμ, τον πατέρα της πίστης, την έξοδο και τον μωσαϊκό νόμο, τους βασιλείς και τους προφήτες, μέχρι την πρώτη έλευση του Ιησού, την επίγεια διακονία του, τον σταυρικό θάνατο και την ανάστασή του, μέχρι την κατάπεμψη του Αγίου Πνεύματος και την ίδρυση της Εκκλησίας!
«Αλλά όποιος καυχάται, ας καυχάται στον Κύριο» Β Κορ.10/17
Σε ποιόν κύριο άραγε καταφεύγω στη ζωή μου; «Που είναι η καύχηση; Κλείστηκε έξω. Ποιος νόμος έχει την εξουσία να της κλείσει την πόρτα; Των έργων; Όχι, ο νόμος της πίστης έχει την εξουσία» Ρωμ.3/27
Στον Θεό η δόξα! Δ. Γ.