Το ξημέρωμα της Παρασκευής 15 Οκτωβρίου, στις 4:05 το πρωί, ξύπνησα με ένα απόσπασμα από ένα λόγο του απόστολου Παύλου μέσα στο πνεύμα μου. Ήταν ο «ρίζα όλων των κακών είναι η φιλαργυρία» Α Τιμ. 6/10. Είχε προηγηθεί την προηγούμενη μέρα και συνεχιζόταν ακόμα η δυνατή βροχή, που είχε ως αποτέλεσμα πλημμύρες, ρέματα να γίνονται καταρράκτες και να καταπνίγουν καλλιέργειες και περιουσίες, άνθρωποι να αγνοούνται και να βρίσκονται νεκροί, παρασυρμένοι από τα ορμητικά νερά. Κι ας ευχαριστήσουμε τον Θεό που δεν υπήρξαν ακόμη περισσότεροι νεκροί και καταστροφές.
Παρακολουθήσουμε μπαλκόνι πολυκατοικίας να καταρρέει, επειδή ο κατασκευαστής δεν είχε τηρήσει τις προδιαγραφές και δεν είχε γίνει συντήρηση. Και θυμήθηκα, όταν επισκέφτηκα κάποιους φίλους σεισμοπαθείς από τον σεισμό της Πάρνηθας το 1999, που έβλεπα στα χαλάσματα γκρεμισμένες τις κολώνες των σπιτιών τις οποίες τις στήριζε ένα μόνο σίδερο και παράλληλα έβλεπα την πανάκριβη επένδυση στα είδη υγιεινής.
Συλλογιζόμενος και παρακολουθώντας τα γεγονότα, δικαίωσα τον λόγο του Θεού. Οι άνθρωποι στην προσπάθεια μας να αυξήσουμε το κέρδος μας, αρχίσαμε τις εκπτώσεις στις θεμελιώδεις αξίες του προαιώνιου Θεού και της ζωής. Θεμελιώσαμε τη ζωή μας επάνω στην αξία του κέρδους, του χρήματος και του φαίνεσθαι. Χτίσαμε με φτηνά υλικά, μπαζώσαμε με τόνους τσιμέντου τα ρέματα και τα ποτάμια που κυλάει η ζωή, λαδώσαμε και λαδωθήκαμε για να κάνουμε τα στραβά μάτια. Για λίγο χαρτζιλίκι. Επειδή όλοι το κάνουνε, είπαμε. Και οικοδομήσαμε τη ζωή μας σε σαθρό έδαφος.
Τα λόγια του Ιησού Χριστού βρίσκουν εφαρμογή όχι μόνο στην πνευματική ζωή, αλλά και στη φυσική, μέσα στην καθημερινότητα μας. «Αυτός που ακούει τα λόγια μου και δεν τα εφαρμόζει, μοιάζει με έναν, που έχτισε το σπίτι του πάνω στο χώμα, χωρίς θεμέλια. Μόλις έπεσαν ποτάμι τα νερά πάνω στο σπίτι, γκρεμίστηκε και η ζημιά που έπαθε ήταν μεγάλη». Λουκάς 6/48.
Η δικαιοσύνη, η χάρη, η αλήθεια, το «θα αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου από όλη την καρδιά σου, και από όλη τη ψυχή σου, και από όλη τη διάνοια σου και τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου», τις προδιαγραφές αυτές της υγιούς ζωής, τις αντικαταστήσαμε από την επιθυμία για παραπάνω υλικό κέρδος. Κι αρχίσαμε τις κακοτεχνίες στο δρόμο μας με υλικά κατώτερης ποιότητας, αφαιρέσαμε σίδερο από τις κολώνες μας, αρχίσαμε να καίμε τα δάση μας, χωρίς να αναλογιζόμαστε τις συνέπειες.
Πιο επίκαιρος από ποτέ ο Παύλος, αναφέρει ότι όσοι θέλουν να πλουτίσουν πέφτουν σε πειρασμό και παγίδα και σε πολλές ανόητες και βλαβερές επιθυμίες, που βυθίζουν τους ανθρώπους σε όλεθρο και απώλεια.
Αισθάνομαι συνένοχος! Εξομολογούμαι! Επειδή όταν έβλεπα την αδικία στον πλησίον μου, έλεγα εγώ θα σώσω τον κόσμο; Κι επειδή όπως ο ψαλμωδός ζήλεψα τους μωρούς, βλέποντας την ευτυχία και τον πλούτο των ασεβών και λέγοντας ότι μάταια καθάρισα την καρδιά μου. Αυτό μέχρι να μπω στο αγιαστήριο, μέσα στην παρουσία του Θεού. Εκεί όλα παίρνουν τη θέση τους και την αξία τους. Είναι ο τόπος της αποκατάστασης!
Τι απομένει λοιπόν; Μέσα σε όλους αυτούς τους συλλογισμούς μου θυμήθηκα το παράδειγμα του Δανιήλ. Όντας καθαρός και ακέραιος στάθηκε μπροστά στον Κύριο του και εξομολογήθηκε εκείνος υπέρ του λαού του. « Αμαρτήσαμε και ανομήσαμε και ασεβήσαμε και αποστατήσαμε και ξεκλίναμε από τις εντολές σου και τις κρίσεις σου…» Είναι το φάρμακο, είναι ο τρόπος για να μη ναυαγήσουμε, για να μη μας καταπιούν τα λασπόνερα και τα φερτά υλικά που θα ξανάρθουν. Είναι ο δρόμος για να έρθουν καιροί αναψυχής από την παρουσία του Θεού στη ζωή μας, την οικογένεια μας και την πατρίδα μας, για να θυμηθούμε εκείνο το αρχαίο, το σκονισμένο από το πνεύμα αυτού του κόσμου, το Ευλογημένο το Όνομά Σου!
Στον Θεό η δόξα! Δ. Γ.