Είναι κάποιοι άνθρωποι σε κάποιες ιδιαίτερες και κομβικές στιγμές και περιόδους της ζωής μας, που ο Θεός τους φέρνει κοντά μας, για να επιτελέσουν το σχέδιο ή το θέλημα του Θεού, όχι μόνο για τη δική μας ζωή αλλά και για τη δική τους. Και πάνω σε αυτή τη σκέψη θέλω να διηγηθώ μία προσωπική μαρτυρία.
Πριν από αρκετά χρόνια, έκανα κάποιες λαθεμένες επιλογές και πήρα κάποιες επιπόλαιες αποφάσεις που είχαν συνέπειες στην ζωή μου. Ο εχθρός της ψυχής με παγίδεψε, βρέθηκα μόνος μου, έχοντας χάσει την πίστη μου και την παρρησία μου μπροστά στο έργο του Χριστού. Ήταν η ώρα που έπρεπε να εννοήσω ότι το έλεος του Θεού καυχάται εναντίον της κρίσης και ότι το έργο του Ιησού Χριστού στέκεται ψηλότερα και θριαμβικά σε κάθε μέθοδο του πονηρού και σε κάθε πτώση του ανθρώπου.
Όταν λοιπόν επέστρεψα και αποκαταστάθηκα, το Πνεύμα του Θεού μου έδειξε πόσο σημαντικοί υπήρξαν δύο άνθρωποι, αγαπητοί αδερφοί, ώστε να μπορέσω να προχωρήσω. Ο Ιησούς Χριστός ήταν αυτός που με έσωσε από τον θάνατο, αλλά υπήρχαν δύο άνθρωποι στη ζωή μου που η αποστολή τους ήταν, όπως του Καλού Σαμαρείτη, να με σηκώσουν, να με περιθάλψουν, και να δαπανήσουν για εμένα. Κι αυτό είναι κάτι χρισμένο από το Άγιο Πνεύμα, είναι κάτι ανώτερο, που δεν έχουν πάντοτε να το δώσουν οι ιερείς και οι Λευίτες, επειδή γιοι του Θεού γίνονται όσοι διοικούνται από το Πνεύμα του Θεού και οδηγούνται από Εκείνον, ακόμα κι αν είναι αλλογενείς κι’ όχι όσοι φέρουν κάποιο τίτλο ιερέα ή Λευίτη…
Είναι αρκετές μέρες τώρα που θυμάμαι τα γεγονότα εκείνα και τους ευλογημένους ανθρώπους του Θεού. Έχω ευχαριστία και ευγνωμοσύνη στον Θεό για αυτούς τους αδερφούς μου κι αυτό είναι κάτι που θα υπάρχει πάντοτε μέχρι την αιωνιότητα, όπου κι αν τον καθένα μας τον οδηγήσει ο Κύριος μας μέσα στη ζωή του.
Πώς θα ήταν το έργο του Θεού στη ζωή μου αν δεν ήταν πρόθυμοι αυτοί οι άνθρωποι; Κι αν αυτοί δε στέκονταν όπως έπρεπε; Δε γνωρίζω τι θα γινόταν ούτε στη δική μου, ούτε στη δική τους ζωή. Ίσως η αποστολή τους ήταν να σηκώσουν εμένα και τίποτε άλλο… Ζυγίστηκαν και βρέθηκαν πιστοί στο κάλεσμα του Κυρίου.
Άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο έχουμε να θυμόμαστε ανθρώπους που άπαξ και δις τους χρησιμοποίησε ο Θεός για να προχωρήσει το έργο του, πρώτα από όλα μέσα μας, για να απολαύσουμε όλα όσα έχει ετοιμάσει παρακάτω για εμάς. Κι όπως κάποιοι άνθρωποι στάθηκαν πιστοί υπέρ ημών, έτσι χρωστούμε και εμείς να σταθούμε πιστοί υπέρ των αδερφών μας. Όταν είμαστε δυνατοί οφείλουμε να βαστάζουμε τα ασθενήματα των αδυνάτων. Είναι το μόνο χρέος που έχει αφήσει το Κύριος για εμάς, όλα τα άλλα τα πλήρωσε Εκείνος. Είναι το χρέος μας, η οφειλή μας να αγαπάμε ο ένας τον άλλο, όχι με λόγια αλλά με έργα.
Υπήρχαν δύο άνθρωποι στη ζωή του αποστόλου Παύλου που δε μνημονεύονται ιδιαίτερα στην περιγραφή των Πράξεων. Ο ένας είναι ο Ανανίας. Θα ξαναέβλεπε άραγε ο Παύλος χωρίς τον Ανανία; Ο Θεός είχε ένα οραματισμό για τον Παύλο και διαμέσου αυτού για όλα τα έθνη. Τι θα γινόταν αν οι δισταγμοί και οι πραγματικοί φόβοι του Ανανία υπερτερούσαν του καλέσματος του Κυρίου; Μη με ρωτάς… Το προσωπικό ερώτημα στον Ανανία δεν είναι τι θα κάνει ο Θεός με τον Παύλο, αλλά τι θα κάνεις εσύ Ανανία, που ενώ φαντάζεις στον εαυτό σου τόσο ασήμαντος, έχεις να παίξεις τόσο σημαντικό ρόλο στην εξάπλωση των Καλών Νέων στον κόσμο. Ένας μαθητής που «απλώς» προσεύχεται και ο Θεός τον χρησιμοποιεί για να ξαναδεί ο μεγαλύτερος απόστολος, για να γίνει πλήρης Πνεύματος Αγίου, για να βαπτιστεί και για να βρει τροφή…
Κι ένας ακόμα μικρός, αφανής ήρωας της πίστης, που η πρόνοια του Θεού τον έχει βάλει να είναι τον κατάλληλο καιρό, στην κατάλληλη θέση, για να διαφυλάξει τον απόστολο των εθνών και κατά συνέπεια την επέκταση της βασιλείας του Θεού ανά τους αιώνες. Είναι ο ανιψιός του Παύλου ( Πραξ.23), που ανήγγειλε στον Παύλο και στον χιλίαρχο την ενέδρα που έχει ετοιμάσει για τον απόστολο το θρησκευτικό κατεστημένο. Τι θα γινόταν στη ζωή του Παύλου αν ο ανιψιός του δε μιλούσε και του αρκούσε ότι ο θείος του είναι χρισμένος; Δε γνωρίζω… Ίσως το έργο του Θεού να καθυστερούσε, σίγουρα πάντως θα προσπερνούσε τον νεαρό ανιψιό!
Γι’ αυτό σε παρακαλώ, μη καταφρονούμε την ημέρα των μικρών πραγμάτων, των «ασήμαντων» γεγονότων. Ένας Γεδεών θα εμφανιστεί μια τέτοια μέρα στην ιστορία! Δεν είναι τυχαίο ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι, ο Ανανίας και ο ανιψιός του Παύλου έσωσαν τον απόστολο από το στόμα του λύκου, γιατί η θρησκεία είναι ένας λύκος που θέλει να σκοτώσει το χρίσμα και να καταπιεί τον καρπό! Και πόσο υπέροχο να μη γνωρίζει κανένας το όνομά σου, να είσαι απλώς ο γιος της αδερφής του απόστολου Παύλου, ένας ανώνυμος χρισμένος του Κυρίου, έχοντας μόνο υπακούσει στο κάλεσμα του Θεού για τη ζωή σου, μία υπακοή που ακόμη καρποφορεί! Τι μερίδα Αγίου Πνεύματος ήταν επάνω σε αυτούς τους ανθρώπους!
Ευλογώ τον Θεό για κάθε κύτταρο που χρησιμοποίησε για να φτάσει το άγγελμα της αγάπης του μέχρι σήμερα!
Σε Εκείνον μόνο η δόξα και η λατρεία!
Δ. Γ.