Υπάρχει μία συμβουλή του Ιησού στους μαθητές του όταν τους μιλούσε για τις έσχατες ημέρες. Μία συμβουλή που είναι και για όλους τους μαθητές του Κυρίου Ιησού, ακόμα και σήμερα. «Να θυμάστε τη γυναίκα του Λωτ. Όποιος ζητήσει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει, κι όποιος τη χάσει, θα τη διαφυλάξει.» ( Λουκάς 17/32). Να μνημονεύεται αυτήν αναφέρει το κριτικό κείμενο. Και μόνο μέσα από τα λόγια του Ιησού και από το πνεύμα της Νέας Διαθήκης μπορούμε να εννοήσουμε τι συνέβη τότε στα Σόδομα και τα Γόμορρα και να λάβουμε διδασκαλία για τους εαυτούς μας. Γράφει ο απόστολος Παύλος στους Ρωμαίους ότι « όσα γράφτηκαν από πριν, γράφτηκαν από πριν για τη δική μας διδασκαλία, για να έχουμε την ελπίδα με την υπομονή και την παρηγοριά των γραφών.»( Ρωμ.15/4)
Να φέρνετε στη μνήμη σας τι έπαθε η γυναίκα του Λωτ. Είναι κάτι που μπορεί να συμβεί και στη δική μου ζωή;
Ο Θεός είχε πάρει μια απόφαση. Ο τόπος που είχε κάνει εντύπωση στον Λωτ όταν διαχωρίστηκε από τον Άβραμ, ο τόπος που του είχε φανεί ως παράδεισος της Εδέμ, είχε αποφασιστεί να κατακαεί. Η κραυγή της αμαρτίας και της αδικίας αντήχησε στα αυτιά του Κυρίου. Κι επειδή η χάρη του περισσεύει για όσους τον επικαλούνται, ακόμα κι αν έχουν αστοχήσει στις επιλογές τους, και για όσους στέκονται με μεσιτεία σαν τον Άβραμ, γι’ αυτό και θα κινήσει τον ορατό και τον αόρατο κόσμο, θα κατεβάσει ακόμα και αγγέλους στη γη για να σώσει τους δικούς του από τη φωτιά, ακόμα κι αν πρόκειται να καθυστερήσει το έργο του προκειμένου να σωθούν!
Είναι το τέλος των Σοδόμων και των Γομόρρων, αλλά συνάμα είναι και το τέλος εποχής για την οικογένεια του Λωτ. Μια ζωή χρόνων τελειώνει με άσχημο τρόπο. Αλλά έχω να σου πω κάτι. Ο Θεός είναι αγαθός. Σκέφτεται και λειτουργεί με διαφορετικό τρόπο από εμάς τους ανθρώπους. Λωτ, η ζωή στα Σόδομα τελείωσε, αλλά εγώ δεν έχω τελειώσει μαζί σου. Το τέλος μιας εποχής, επ’ ουδενί δε σημαίνει για τον πιστό άνθρωπο το τέλος της ζωής και το τέλος της εργασίας. Κάθε τέλος εποχής είναι και η αρχή μιας άλλης. Αρκεί να εννοήσουμε ότι η ζωή μας στα περίχωρα του Ιορδάνη έχει λάβει τέλος. Μέσα από τη φωτιά ο Θεός θα μας ελευθερώσει και θα μας χαρίσει καινούριο τόπο.
Κι αν επιθυμήσω τη παλιά ζωή, το παλιό μου σπίτι, όσα έχτισα με τον ιδρώτα μου και με τη βοήθεια του Θεού;
Να θυμόσαστε τη γυναίκα του Λωτ, είπε ο Ιησούς στους μαθητές. Η γυναίκα αυτή γύρισε πίσω για να δει έναν κόσμο που ο Θεός είχε αμετάκλητα αποφασίσει να κάψει, και να μετακινήσει τη λυχνία του Λωτ και της οικογένειας του, αλλά στους ίδιους έκανε χάρη, εξαιτίας του Άβραμ, του δούλου του! Όποιος ζητήσει τη ζωή του θα τη χάσει, είπε ο Κύριος Ιησούς. Τώρα που ο Θεός με το Άγιο του Πνεύμα κινείται και μας βγάζει έξω από ένα τόπο και ένα πλαίσιο που είχαμε χτίσει τον κόσμο μας τόσα χρόνια, θα γυρίσουμε να κοιτάξουμε πίσω σε ότι χτίσαμε; γυρίζοντας να κοιτάξω πίσω κινούμενος από το συναίσθημα μου, μήπως τελικά είμαι εγώ αυτός που θα μείνω μία στήλη από αλάτι; Μήπως μου προξενεί περισσότερο δέος ο μικρόκοσμος που ζούσα και ο ήχος των ενεργειών του Θεού και όχι η εντολή «φύγε και μη γυρίσεις ούτε για να κοιτάξεις;»
Και ποιες είναι αυτές οι πόλεις που ο Θεός καίει σήμερα και με τραβάει έξω από αυτές λέγοντάς μου, μη κοιτάξεις πίσω γιατί τότε δε θα συνεχίσω να εργάζομαι μαζί σου; Τι μου λείπει; Μου λείπει η θρησκεία μου; Το έργο μου; Η ομάδα μου; Οι παραδόσεις μου; Ποια τελικά είναι ο ζωή που πρέπει να χάσω για να κερδίσω τη ζωή μου; Για να απολαύσω αυτό που ο Θεός έχει για εμένα παρακάτω;
Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός διακήρυξε έναν πνευματικό νόμο. « Κανένας που βάζει το χέρι του επάνω στο άροτρο, και βλέπει προς τα πίσω είναι αρμόδιος για τη βασιλεία του Θεού». (Λουκάς 9/62). Όλων αυτών των ανθρώπων της ευαγγελικής περικοπής με κάποιο τρόπο ο κόσμος τους είχε γίνει η ζωή τους και η ύπαρξη τους. Άλλος είχε να θάψει, κι άλλος είχε να αποχαιρετήσει μια ζωή που τελικά έγινε η αιτία να μείνουν στήλες αλατιού όταν άκουσαν το κάλεσμα του Χριστού να τον υπακούσουν ακολουθώντας τον.
Στον Θεό η δόξα! Δ. Γ.