Στο εμβληματικό μυθιστόρημα του Victor Hugo, Οι Άθλιοι, ο νόμος δε σταμάτησε ποτέ να κυνηγά τον Γιάννη Αγιάννη. Έχοντας εκτίσει την ποινή για το αδίκημα που διέπραξε, προσπάθησε στη συνέχεια να ζήσει μια ζωή αλλαγμένη, με καινούριο όνομα, ως κύριος Μαγδαληνής.
Ο νόμος, στο πρόσωπο του αστυνόμου Ιαβέρη, δε σταμάτησε στιγμή να τον καταδιώκει. Για τον νόμο ήταν πάντοτε κλέφτης. Τα κάτεργα ποτέ δεν είναι αρκετά, ο νόμος δε δίνει χάρη, μια φορά ένοχος, για πάντα ένοχος!
Όταν στα οδοφράγματα του Παρισιού, ο Αγιάννης είχε την ευκαιρία να σκοτώσει τον Ιαβέρη, δε το έκανε, δε λέρωσε τα χέρια του με αίμα, όπως ο Δαβίδ δε σκότωσε τον Σαούλ που τον κυνηγούσε, παρότι η ζωή του Σαούλ βρέθηκε στην εξουσία του δύο φορές, του έδωσε χάρη, τον ελευθέρωσε, έτσι κι ο υπηρέτης του νόμου που δε μπόρεσε να σηκώσει τόση χάρη, τερμάτισε τη ζωή του βουτώντας στα νερά του Σηκουάνα. «Nα ευλογείτε αυτούς που σας καταδιώκουν· να ευλογείτε, και να μη καταριέστε», και «Σε μένα ανήκει η εκδίκηση· εγώ θα κάνω ανταπόδοση, λέει ο Κύριος», γράφει ο Παύλος. Και τα γράφει στους Ρωμαίους, που δε ζούσαν και στο καλύτερο και ασφαλέστερο περιβάλλον…
Ένα μυθιστόρημα, που όμως αποδίδει τόσο καθαρά την αιώνια σύγκρουση ανάμεσα στο νόμο και τη χάρη. Είναι έμφυτη, είναι δοσμένη από το Πνεύμα του Θεού, η ανάγκη σε κάθε άνθρωπο όλων των εποχών για αποκατάσταση, για καινούρια ζωή, για νέο όνομα. Για να λάβει χάρη, για να δώσει χάρη.
Σου έχει συμβεί να ανοίγεται μπροστά σου μια καινούρια ζωή, να θες να αφήσεις πίσω όλα σου τα λάθη, τις αδικίες που έκανες και δε μπορείς να αποκαταστήσεις και τις αδικίες που έγιναν σε εσένα; Αισθάνεσαι ότι ένας Ιαβέρης, ένας αστυνόμος-κατάσκοπος σε παρακολουθεί, κυνηγάει για να σε συλλάβει με τη πρώτη ευκαιρία και να σε γυρίσει πίσω στη φυλακή από την οποία ελευθερώθηκες; Η χάρη είναι το μυστικό για να ζήσεις ελεύθερος, κι αυτή η χάρη δε κηρύχτηκε απλώς, αλλά έγινε διαμέσου του Ιησού Χριστού. Κανένας νόμος και κανένα νομικίστικο παραθυράκι δεν έχει εξουσία να σε πάρει από τα χέρια Εκείνου που πέθανε και αναστήθηκε για χάρη σου. Ζήσε τη χάρη του Θεού, αφέσου στη χάρη του Θεού, δώσε από τη χάρη του Θεού, επειδή όπου περίσσεψε η αμαρτία υπερβολικά περίσσεψε η χάρη του Θεού. Και θα δεις κάθε υπηρέτη του νόμου που σε κυνηγάει να έρχεται αντιμέτωπος με την αλήθεια και τη φωτιά της χάρης και να παίρνει θέση. Η χάρη είναι τα κάρβουνα που είμαστε καλεσμένοι να βάλουμε πάνω στο κεφάλι κάθε Ιαβέρη, κάθε ανθρώπου που θέλει να μας προσθέσει δεσμά.
Το ξέρω, θυμώνεις, είναι ανθρώπινο, και είναι φορές που το αίμα σού ανεβαίνει στο κεφάλι και θέλεις όλους αυτούς που κρατούν βιβλίο διατάξεων και τιμωριών και φόβου να τους δεις να καταποντίζονται. Διώξε τους απλώς από τη ζωή σου. Μείνε στη χάρη! Και θυμήσου μαζί μου τα λόγια του Ιησού: «Μη κρίνετε για να μη κριθείτε· επειδή, με όποια κρίση κρίνετε, θα κριθείτε· και με όποιο μέτρο μετράτε, θα αντιμετρηθεί σε σας». Το μέτρο του Θεού σε εμένα και σε εσένα ήταν να ρίξει όλη τη κρίση και την οργή πάνω στον Χριστό! Εσύ κι εγώ λάβαμε περίσσια χάρη! «Και όλοι εμείς λάβαμε από το πλήρωμά του, και χάρη επάνω σε χάρη»
Στον Θεό η δόξα! Δ. Γ.