Ο Ιησούς έχει ετοιμάσει το πασχαλινό δείπνο με τους φίλους του. Τα πάντα είναι έτοιμα, ο Κύριος έχει φροντίσει μέχρι και για τον τόπο, για το ανώγειο. Η διήγηση των ευαγγελίων αναφέρει ότι ο οικοδεσπότης του σπιτιού ήταν αυτός που συνάντησε τους μαθητές, που φρόντισε να είναι στρωμένο το τραπέζι( Μαρκ. 14/12-16), σε εκείνον ανήκει η πρωτοβουλία για τη συνάντηση, όχι στους μαθητές. Είναι κι αυτό ένα μάθημα, μία διδασκαλία του Κυρίου, σαν να θέλει να μας πει, μην αγχώνεστε, μη βάζετε παραπάνω βάρος, εγώ είμαι που φροντίζω για εσάς. Από αυτά που είναι δικά μου είναι και δικά σας!
Λίγο πριν οδηγηθεί στα πάθη και την ολοκλήρωση της επίγειας διακονίας του, ο Ιησούς πλένει τα πόδια των μαθητών, τους υπηρετεί, και τους δίνει παράδειγμα το πώς ο ένας θα υπηρετεί ο ένας τον άλλο.
Αυτές τις ώρες που ο Ιησούς είναι μαζί τους, που τον ακούν, τον βλέπουν, τον αγγίζουν, που συντρώγει μαζί τους, έρχεται η ερώτηση από τον Φίλιππο: «Κύριε, δείξε μας τον Πατέρα, και μας είναι αρκετό». «Τόσο καιρό είμαι μαζί σας και δεν είδες τον Πατέρα, Φίλιππε; Όποιος είδε εμένα, είδε τον Πατέρα», είναι η απάντηση του Ιησού, που με ένα γλυκό, ευγενικό και διακριτικό τρόπο, μαλώνει τον Φίλιππο και στο πρόσωπό του όσους από τους μαθητές σκέφτονται με αυτό τον τρόπο. (Ιωάννης 14/8-9)
Ζώντας τόσα χρόνια στη συντροφιά και τη διακονία του Ιησού, τι έχω καταλάβει; Τι βλέπω και τι έργο έχει γίνει μέσα μου; Βλέπω τον Πατέρα, την αγάπη του, το σχέδιο του, το ενδιαφέρον του για τον αμαρτωλό, τα σπλάχνα του για τον πεσμένο άνθρωπο; Βλέπω τον οραματισμό του για την πορεία της Εκκλησίας και τον χαρακτήρα του; Αυτό φανερώνει ο Ιησούς και το Άγιο Πνεύμα. Την καρδιά του Πατέρα! Μέσα στη καρδιά του πατέρα υπάρχουν η ελευθερία που απολαμβάνουμε, η δικαιοσύνη της χάρης, η αναστημένη ζωή, το στρωμένο τραπέζι…
Υπήρχαν στο σπίτι του πατέρα δύο γιοι. Ο ένας, ο μικρότερος, τα βρόντηξε όλα κάτω κι έφυγε. Ταλαιπωρήθηκε, αμάρτησε, ξέπεσε, σπατάλησε όλη τη περιουσία, αλλά δε ξεθώριασε μέσα του η αλήθεια για τον πατέρα του, ότι στο σπίτι του οι μισθωτοί έχουν περίσσευμα άρτου, γνώριζε ότι η καρδιά του είχε περίσσευμα για όλους, για τους δούλους, για τους κυρίους, και παρότι η ζωή του είχε γίνει ένα ναυάγιο, το χνώτο του βρωμούσε από την πείνα και τη βρωμιά, επέστρεψε επειδή γνώριζε την καρδιά του πατέρα του, γνώριζε μέσα του ότι θα βρει μια καρδιά ανοιχτή, μια αγκαλιά να τον περιμένει στη πόρτα! Η πίστη του για να ξεκινήσει το ταξίδι του γυρισμού στηριζόταν στο ποιός ο Πατέρας είναι και όχι το πώς ο ίδιος τα είχε «καταφέρει» στη ζωή του.
Κι υπήρχε κι ο μεγαλύτερος γιος, που ενώ ζούσε στο σπίτι κι εργαζόταν για την πρόοδο του, δεν είχε καταλάβει καθόλου την καρδιά του πατέρα του. Ζούσε νηστικός από ευλογία, κράτησε μούτρα, έβραζε από θυμό όταν άκουσε τους χορούς και τα πανηγύρια, όταν είδε το γεμάτο τραπέζι που δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά η φανέρωση της καρδιάς του πατέρα.
Και πάλι ο πατέρας με τον γλυκό του και πράο τρόπο του λέει, παιδί μου, δεν είναι όλα δικά σου; Δεν είναι όλα για εσένα; Σφάξε και φάε, ό,τι θες, όσο θες, είναι δικά σου, δε θέλω να μένουν στις αποθήκες, αλλά να τα απολαμβάνουν τα παιδιά μου!
Μπορεί λοιπόν να εργάζομαι πολύ, να ζω όπως ο μεγαλύτερος γιος στο σπίτι του πατέρα, ή όπως ο Φίλιππος να ζω μαζί με τον Ιησού, να τον ακούω, να με αποστέλλει και να κάνω θαύματα, να βγάζω δαιμόνια, αλλά να μη γνωρίζω τον Πατέρα;
Αποκαλύπτεται στη ζωή μου και με τη ζωή μου η καρδιά του πατέρα; Βλέπω στο πρόσωπο όλων των αδερφών την καρδιά του και την αγάπη του, ανεξάρτητα από πόσο μακριά επιστρέφουν, ή αν απολαμβάνουν και από τον δικό μου ιδρώτα; Αυτό είναι το έργο του Χριστού, αυτή είναι η διακονία του Αγίου Πνεύματος. Να μας φανερώσει την καρδιά του Ουράνιου Πατέρα, τον χαρακτήρα του, να απολαύσουμε τις μέγιστες και τίμιες επαγγελίες που είναι δοσμένες για τον άνθρωπο που επιστρέφει προς τον Πατέρα. Οι άνθρωποι χάσαμε το δρόμο. Αρκεστήκαμε, όπως ο Φίλιππος, στην ασφάλεια κοντά στον Ιησού και στους αδερφούς, στο να τον ακούμε να μιλάει, να θεραπεύει, να μας δίνει εργασία και αποστολή, αρκεστήκαμε να δουλεύουμε στον αγρό, να ακούμε κηρύγματα και θεολογικές συζητήσεις, σε πρώτο πλάνο όμως υπάρχει κάτι άλλο, κάτι βαθύτερο…
Είναι η καρδιά του Πατέρα, που στέκεται στη πόρτα και περιμένει να επιστρέψουμε πίσω σε Εκείνον, στο κέντρο του θελήματος του!
Τόσο καιρό που είμαστε μαζί, Φίλιππε, πρωτότοκε, τι έχεις γνωρίσει; Στον Θεό η δόξα! Δ. Γ.