Γράφει ο απόστολος Παύλος την επιστολή στην εκκλησία των Κολοσσών, που απευθύνεται και στις όμορες και αδελφικές εκκλησίες της Λαοδίκειας και της Ιεράπολης. Παρατηρώντας και χωρίς να μπαίνω στα θεολογικά θέματα και τη διδασκαλία της επιστολής, σκέφτομαι ότι η επιστολή απευθύνεται σε μία μικρή, τοπική εκκλησία που στη πραγματικότητα η σύνθεσή της, τα προβλήματα και οι κίνδυνοι από τις πλάνες, δεν είχαν διαφορά από αυτά που συναντάμε στις σημερινές τοπικές εκκλησίες .
Μια μικρή τοπική εκκλησία λοιπόν. Εκεί που βρισκόταν ο πλούσιος Φιλήμων, η σύζυγός του Απφία, ο Άρχιππος, κάποιοι υπηρέτες, ίσως ο Ονήσιμος, πιθανόν κάποιες καινούριες ψυχές που είχαν επιστρέψει στον Κύριο κι ο Επαφράς που επισκέπτεται τον Παύλο στη φυλακή του και θα παραλάβει το γράμμα του απόστολου.
Σε αυτή τη μικρή αδελφότητα είχε δημιουργηθεί χώρος για παράπονα μεταξύ τους (Κολ.3/13). Και η μελάνη του Αγίου Πνεύματος αποτύπωσε μέχρι τις μέρες μας, τον χάρτη διαφυγής από τα παράπονα και την έξοδο στην βασιλεία της ειρήνης του Θεού.
Να συγχωρείτε ο ένας τον άλλο, γράφει ο Παύλος, αν έχετε παράπονο! Τι παράπονο; Δίκαιο παράπονο; Μου έφταιξες και έχω παράπονο εναντίον σου; Παράπονο που οφείλεται στον χαρακτήρα μας; Παράπονο για τον γονιό μου που ήταν σκληρός, που ίσως έφυγε από το σπίτι και δε ξαναγύρισε και σημάδεψε τη ζωή μου; Παράπονο από τα παιδιά μου, από τη σύζυγό μου ή από τον σύζυγο και τις σχέσεις στην οικογένεια; Παράπονο για κάποιον εργάτη που ήταν πολύ αυστηρός απέναντί μου; Τι είδους παράπονο να συγχωρήσω άραγε; Δεν αναφέρει ο Παύλος αν το παράπονο μου είναι δίκαιο ή άδικο. Το μόνο που μου λέει είναι να δείξω επιείκεια και να συγχωρήσω. Αυτό είναι το φάρμακο. Να συγχωρήσω τον φανατισμό, τους ανθρώπους του περιβάλλοντός μου, το ξύλο που έχω δεχτεί, και όλους αυτούς που, ίσως ως σύγχρονοι σταυροφόροι θέλησαν με τα όπλα του φόβου, της δύναμης, της εξουσίας και των ενοχών να με κρατήσουν ακόλουθό τους και να μου τσαλαπατήσουν τη συνείδησή μου, να επιβάλλουν τη δική τους θρησκεία, τη δική τους ερμηνεία, το δικό τους ευαγγέλιο! Όχι να δικαιολογήσω, ούτε να υποκριθώ ότι δε συνέβησαν, ή να συνεχίσω να ζω σε αυτές τις συνθήκες, αλλά να συγχωρέσω με την καρδιά μου! Είναι ο μόνος τρόπος για να προχωρήσω στη ζωή μου, χωρίς να με κυνηγά το παρελθόν μου!
Όπως ο Χριστός συγχώρεσε σε εμάς, έτσι και εμείς! Τι μου συγχώρεσε ο Ιησούς; Τι ήμουν κι εγώ; Ήμουν ένας ληστής στο σταυρό ή ένας αρνητής, μια επ’ αυτοφώρω μοιχευομένη, μια γυναίκα που ο Χριστός την ελευθέρωσε από 7 δαιμόνια; Μήπως είμαι ένας μαθητής του που τον αρνήθηκα πολλές φορές ή κάποιος που θα μου άρεσε να πέσει φωτιά να κάψει εκείνους που δεν άφησαν να μπει ο Χριστός στο χωριό τους; ( Λουκάς 9/53-55) Από όλα αυτά δε με συγχώρεσε κι εμένα ο Ιησούς και με συγχωρεί;
Υπάρχει η απάντηση του Ιησού στην ερώτηση του Πέτρου.( Ματθ. 18/21-35) Κύριε, πόσες φορές αν αμαρτήσει σε εμένα ο αδερφός μου να τον συγχωρήσω; Μέχρι εφτά φορές είναι αρκετό; Εκπληρώνω τον νόμο της αγάπης με αυτό τον τρόπο; Κι ο Ιησούς, αφού κήρυξε την παραβολή των δύο χρεοφειλετών, στο τέλος τού δίδαξε πλήρως τον δικό του νόμο, συγχωρώντας τη δική του άρνηση, και τη δική μου και τη δική σου ανεβαίνοντας στον Σταυρό.
Καταλήγουμε τελικά μόνοι και μαραζωμένοι, κουβαλώντας πικρία, γεμάτοι παράπονα, επειδή «έχουμε δίκιο». Ίσως χρειάζεται να ξανακαθίσουμε στα θρανία των πρώτων τάξεων, εκεί στα πόδια του Ιησού και κάτω από τη διακονία του Αγίου Πνεύματος να διδαχτούμε από την αρχή το μάθημα του πολλαπλασιασμού. 70 φορές το 7!
Στον Θεό η δόξα! Δ. Γ.