Υπάρχει ένας νόμος της πνευματικής ζωής που έχει άμεση σύνδεση και με τη φυσική ζωή και με την καθημερινότητα μας. Είναι ο νόμος της καρδιάς και του στόματος, όπως τον αναφέρει ο Ιησούς Χριστός στα ευαγγέλια. «Από το περίσσευμα της καρδιάς μιλάει το στόμα του ανθρώπου». Τι περισσεύει στην καρδιά μου, αυτό και θα μιλήσει το στόμα μου.
Άκουσα κάποιες ευχές πρόσφατα σε κάποια συναναστροφή μου και θέλησα να γράψω κάποιες σκέψεις. Είμαι βέβαιος ότι τις έχουμε ακούσει, ίσως έχω ευχηθεί κι εγώ με αυτό τον τρόπο. « Ο Κύριος να σου χαρίσει αιώνια ζωή, αδελφέ» και «ο Θεός να μας αξιώσει να ζήσουμε μαζί του». Έχω ακούσει, έχω δεχτεί τέτοιες ευχές, αλλά αυτή τη φορά, διαμαρτύρομαι!
Φοβάμαι ότι κινούμαστε σε ένα θρησκευτικό πλαίσιο και καλλιεργείται ένα κλίμα φόβου και ηττοπάθειας, όπως οι πρόγονοί μας τον καιρό της τουρκοκρατίας φώναζαν το «σφάξε με αγά μου να αγιάσω».
Η σωτηρία και η αιώνια ζωή χαρίζονται. Είναι χάρη, είναι δωρεάν, ο Ιησούς πλήρωσε την τιμή! Και είναι τιμή αίματος!
Ο Θεός να σου χαρίσει αιώνια ζωή, άκουσα. Να χαρίσει κάτι που ήδη έχει χαρίσει σε εκείνους που πιστεύουν σε Αυτόν και το έργο του; Δηλαδή να μου δώσει ένα δώρο που μου το έχει ήδη δώσει; Έχω ανάγκη να σταθώ στο θέλημα του Θεού όπως αυτό αποκαλύπτεται στη ζωή μου, είναι απαραίτητο να στέκομαι κάτω από το έργο και τη χάρη του Χριστού και σε κοινωνία με το Πνεύμα του, αλλά σκέφτομαι και προβληματίζομαι…
Πώς μπορώ να έχω χαρά για ένα δώρο που δε το έχω λάβει; Ποιά χάρη απολαμβάνω αν είναι αποτέλεσμα του δικού μου ιδρώτα και του δικού μου αγιασμού; Πολλοί, δε φέρνουμε καρπό επειδή δε πιστεύουμε ότι έχουμε ήδη μεταβεί από τον θάνατο στη ζωή… Το μεταβεβήκαμεν που αναφέρει ο Ιωάννης είναι κάτι ήδη συντελεσμένο. Εκτός κι αν δεν αγαπάμε τους αδερφούς, οπότε είναι ώρα για μετάνοια και επιστροφή στον Σταυρό του Χριστού για να βρούμε αποκατάσταση.
Διακρίνω ένα μείγμα της Καινής Διαθήκης με την Παλαιά, ανακατεμένα με ανατολίτικες φιλοσοφίες και σκιές φόβου. Αδιέξοδο. Η τέλεια αγάπη είναι που διώχνει μακριά τον φόβο, και τέλεια είναι μόνο η αγάπη του Θεού, και είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος. Δεν υπάρχει τέλεια αγάπη, δεν υπάρχει τέλειος αγιασμός που να έχει κέντρο τον άνθρωπο. Μη σε μπλέκει καμία θρησκεία!
Η πολλή προσοχή μήπως χάσουμε τη σωτηρία, έχει κάνει τους πιστούς να μη την έχουμε μαζί μας, στην καθημερινότητα μας, στον τρόπο σκέψης μας, στις ευχές μας, στα λόγια μας, στην οικογένεια μας. Όπως εκείνος ο δούλος που έκρυψε τη μνα του μέσα σε ένα μαντήλι, επειδή πίστευε ότι ο κύριος του είναι αυστηρός!
Ο χρόνος στη γη υπάρχει για τον άνθρωπο, όχι για τον Θεό. Όταν αδερφέ μου αποδεχτήκαμε με πίστη την προσφορά να πληρώσει το τίμημα ο Ιησούς αντί για εμένα κι εσένα, ο Θεός μας κοιτούσε ήδη συναναστημένους με τον Ιησού, συγκαθισμένους, και δοξασμένους!
Ο Παύλος γράφει στον Τιμόθεο να κρατήσει την αιώνια ζωή στην οποία προσκλήθηκε. Πώς να κρατήσει κάτι που δεν είναι βέβαιος ότι του έχει χαριστεί; Και πώς θα σπείρω κάτι για να καρποφορήσει στους ανθρώπους αν δε μου είναι δοσμένο;
Είμαστε ελεύθεροι, είμαστε δικοί του, ζούμε χωρίς αναστολή και χωρίς την υποχρέωση να παρουσιαζόμαστε στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής μας. Ζούμε στη χάρη, κι ο Θεός μας την έχει χαρίσει περίσσια. Παραμένουμε κάτω από το έργο του Χριστού, καυχόμαστε μόνο σε αυτό, ζούμε με φιλότιμο να είμαστε ευάρεστοι σε Εκείνον και κλείνουμε τα αυτιά μας σε αυτούς που διδάσκουν ότι αν δε περιτεμνόμαστε κατά τη συνήθεια του Μωυσή δε γίνεται να σωθούμε και σε όσους θέλουν να μπαλώσουν το παραπέτασμα του ναού που με τη θυσία του Ιησού σκίστηκε από πάνω προς τα κάτω!
Στο Θεό η δόξα! Δ. Γ.