Κλείνοντας το τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης, ο Ιησούς μιλάει στις εκκλησίες και κρατάει μία προσφώνηση για τον εαυτό του. Είναι το τελευταίο «Εγώ Είμαι» του Κυρίου! Εγώ είμαι η ρίζα και το γένος του Δαβίδ, το αστέρι το λαμπερό και πρωινό. Γεννιέται αυθόρμητα ένα ερώτημα σε εμάς τους ανθρώπους που έχουμε την ψευδαίσθηση ότι γνωρίζουμε καλύτερα από τον ίδιο τον Θεό. Κύριε, καμαρώνεις που είσαι απόγονος, που η γενιά σου κρατάει από τον Δαβίδ; Γνωρίζεις Κύριε, ποιός ήταν ο Δαβίδ; Ένας άνθρωπος που έκανε πολλούς πολέμους, που πόρνευσε, που σκότωσε με δόλο για να καλύψει την αμαρτία του. Ενός τέτοιου απόγονος καμαρώνεις, Κύριε; Αυτόν Κύριε, τον αποκαλείς άντρα κατά την καρδιά σου;
Η απάντηση έχει έρθει νωρίτερα από το στόμα του ίδιου του Ιησού, κατά τη διάρκεια της επίγειας διακονίας του. Όταν πήρε απόφαση να πάει στην Ιερουσαλήμ, πριν τα πάθη του, έστειλε κάποιους μηνυτές οι οποίοι μπήκαν σε κάποια κωμόπολη Σαμαρειτών (Λουκ.9/51). Μόνο που οι Σαμαρείτες δε δέχτηκαν τους απεσταλμένους, επειδή ήταν του Χριστού. «Να ζητήσουμε να πέσει φωτιά από τον ουρανό να τους κάψει, όπως έκανε και ο Ηλίας», ήταν η ερώτηση-συμβουλή του Ιακώβου και του Ιωάννη, του μετέπειτα μαθητή της αγάπης, στον Ιησού. Η απόκριση του Ιησού ήταν αποστομωτική για τους μαθητές, όχι μόνο για εκείνους, αλλά και για κάθε μαθητή του Χριστού ανά τους αιώνες. Χωρίς να κατονομάσει την πόλη των Σαμαρειτών, δίχως να δείξει με το δάχτυλο όσους δε δέχτηκαν τους απεσταλμένους, επικεντρώθηκε μόνο σε αυτό που ήθελε να διδάξει τους δικούς του.
–Δεν ξέρετε τίνος πνεύματος είσαστε εσείς, επειδή ο Υιός του ανθρώπου δεν ήρθε για να απολέσει ψυχές ανθρώπων, αλλά για να σώσει. Ο Ιησούς είχε μπει στην τελική ευθεία της επίγειας διακονίας του και οι μαθητές δεν είχαν ακόμη εννοήσει τον χαρακτήρα του Ιησού, τη μακροθυμία του και τον οραματισμό του. Ήταν δίπλα του, αλλά βρίσκονταν σε πλάνη. Η προσευχή τους ήταν μία προσευχή που είχε πίστη, που θα έφερνε φωτιά, αλλά τελικά θα έκανε ζημιά στο έργο του Χριστού. Ήταν μία προσευχή που ακόμη δεν είχε περάσει από τον Γολγοθά και από τη δύναμη και τη φωτιά του Αγίου Πνεύματος. Τότε ήταν που άλλαξε η προσευχή τους, τότε ήταν που ο Ιωάννης αναγνωρίστηκε ως ο μαθητής της αγάπης!
Ο Ιησούς είχε έναν μεγάλο οραματισμό. Να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και να έρθουν στην επίγνωση της αλήθειας. Να συστήσει σε όλους τους ανθρώπους το πρόσωπο και τον χαρακτήρα του Πατέρα Θεού. Να αποκαλύψει στον άνθρωπο που θα πιστέψει στο έργο του Χριστού, όλα αυτά που ο Θεός έχει ετοιμασμένα για όσους τον δεχτούν. Για τα μη βλεπόμενα και τα ασάλευτα. Για τις δυνάμεις της Ανάστασης και τη μέλλουσα Δόξα. Για τον καινούριο ναό, του σώματος, που με Νέο Πνεύμα θα είναι μια εστία Ζωντανής λατρείας και θυσίας στον Θεό. Η ευκαιρία και η ευλογία της μετάνοιας είναι για όλους τους ανθρώπους. Τώρα είναι ο ευπρόσδεκτος καιρός.
Ο Δαβίδ είχε αυτό το οραματισμό και αυτή τη φλόγα, γι’ αυτό και ο Ιησούς ονομάζει τον εαυτό του Ρίζα και Γένος του Δαβίδ. Αναγνώρισε την αμαρτία του, την εξομολογήθηκε, ζήτησε να χτίσει ο Θεός μια καθαρή καρδιά μέσα του, να ανανεώσει μέσα του ένα ευθύ πνεύμα, να τον ελευθερώσει από αίματα και πολέμους. Μία πλήρης μετάνοια, όπως περιγράφεται στον 51ο ψαλμό, όπου καταδίκασε το παρελθόν του, ζήτησε χάρη και έλαβε και τη μαρτυρία του Αγίου Πνεύματος. Ο οραματισμός του δεν είχε σβήσει για να χτίσει έναν ένδοξο ναό που να λατρεύεται ο Ζωντανός Θεός. Αυτή η επιθυμία έκαιγε μέσα του, μια φωτιά που τον κινούσε και τον ζωοποιούσε. Το Άγιο Πνεύμα είχε μαρτυρήσει μέσα του τα σχέδια κατασκευής του ναού, (Α Χρον.28/12), είχε φροντίσει ακόμα να συγκεντρωθούν οικονομικές προσφορές, πολύτιμες πέτρες, χρυσάφι, είχε ακόμη προσευχηθεί ο ίδιος μπροστά σε όλη τη συναγωγή (Α Χρον.29). Ήταν ολοκληρωτικά δοσμένος σε αυτόν το σκοπό. Ο Θεός όμως γνωρίζει μέχρι που είναι καλύτερα να φτάσουμε. Τι κι αν ο Δαβίδ δεν έχτισε τελικά ο ίδιος τον ναό, αλλά ο απόγονός του ο Σολομών, μάλιστα καρπός από τη γυναίκα του Ουρία; Ο Δαβίδ υπηρέτησε τη βουλή του Θεού στη γενιά του και άνοιξε το δρόμο για τις επόμενες (Πραξ.13/36). Γι’ αυτό και ο Ιησούς καλεί τον εαυτό του Ρίζα και Γένος του Δαβίδ, ήταν του ίδιου πνεύματος, είχαν τον ίδιο οραματισμό, υπηρέτησαν τη βουλή του Θεού τον καιρό της παροικήσεως τους!
Θυμάμαι τα λόγια του αποστόλου Παύλου στον Τιμόθεο: Εσύ, λοιπόν, παιδί μου, να ενδυναμώνεσαι διαμέσου τής χάρης που υπάρχει στον Ιησού Χριστό· και όσα άκουσες από μένα διαμέσου πολλών μαρτύρων, αυτά παράδωσέ τα σε πιστούς ανθρώπους, που θα είναι ικανοί και άλλους να διδάξουν. (Β Τιμ 2/1-2)
Ο οραματισμός του Παύλου, ο οραματισμός μιας Ζωντανής Εκκλησίας δεν είναι οι περιορισμένες διαστάσεις ενός τόπου, αλλά εκτείνεται πολύ παραπέρα από το παρόν που ζούμε. Ένας οραματισμός που καρποφορεί μέχρι και σήμερα και θα εξακολουθεί να καρποφορεί όσο υπάρχουν καρδιές που ζητούν να υπηρετήσουν τη βουλή του Θεού στη γενιά τους.
Γεννιέται ένα ερώτημα μέσα μου. Τι οραματισμό έχω για τη ζωή μου; Για τη γενιά μου και για τις επόμενες; Τι θα χτίσω και τι θα αφήσω ως αποτύπωμα και ως άρωμα; Είναι κάτι που μόνο το Άγιο Πνεύμα είναι ικανό να το οραματιστεί και να το χτίσει μέσα στους δικούς Του, ώστε οι επόμενες γενιές να καμαρώνουν για τους προγόνους τους και για την παρακαταθήκη τους.
Στον Θεό η δόξα!
Δ. Γ.
Leave a Reply